Suriname way of life :)

I'm very sorry but I haven't translated this text yet.. I will try to do it soon.. Sorry x

Ik dacht zo misschien is het wel eens leuk dat ik wat vertel over de Suriname way of life ;)


Ik zat daarstraks weer in de auto en ik dacht, dat moet ik toch vertellen. Hier in Suriname is het jammer genoeg echt niet zo proper... De huizen zijn ook echt vuil, sommige dan toch.. Want het kan zijn dat je echt in een sjieke buurt komt maar dat er dan plots een krot staat, ja anders kan ik het niet noemen...


Op stage heb ik ook al ondervonden dat je echt frank mag zijn. Je moet je hier zeker niet laten doen. Je moet laten merken dat je er ook bent en dat je evenwaardig bent als alle andere vpk'n.
Toen ik gisteren op kraam stond heb ik echt weer ogen getrokken. Jongens jongens... De meeste bedden hebben geen wielen en kunnen ook niet omhoog of omlaag. Ook zijn er niet altijd gordijnen om patiënten van elkaar te kunnen scheiden.


Om te beginnen bij het wassen van de baby's. Eigenlijk is dit nog wel ok. Dit lijkt me logisch en ik denk dat ze het in België ook zo zouden aanpakken. Hoewel ik wel vind dat de baby's net iets te warm worden aangekleed. Maar daar kunnen we nog mee leven. Na het baden van de baby's worden de bedden van de moeders gesopt, jawel! Dit wel zeggen, de lakens eraf als ze proper zijn worden ze op 2 stoelen achter het bed gelegd. En dan, men neme de vod, kuist de matras, plooit de matras dubbel en men kuist de onderkant van de matras + het bed. Ja dit doen ze wel grondig. Na dat dit was gebeurd vroeg een hollandse student aan mij of hij een mevrouw mocht komen halen voor een keizersnede. Ik zei dat hij dit aan de zaalverantwoordelijke moest zeggen. Natuurlijk moet dit dan allemaal nog is goed gecontroleerd worden want als er gezegd wordt dat de desbetreffende arts gevraagd heeft of mevrouw x naar beneden komt kan dit niet. Uiteindelijk is het inorde. Je zou denken ok, mevrouw met bed en al naar beneden, nee hoor, op de brancard. (Die natuurlijk ook gesopt moeten worden, maar deze was echt wel nodig, het spijt me voor de uitdrukking, maar hij hing vol vogelstront..)* De dame staat al recht en ik vraag haar of het misschien eenvoudiger is voor haar om ineens op de brancard te gaan liggen. Nee! zegt de zuster, mevrouw moet terug op bed en vanaf haar bed moet ze op de brancard schuiven! Voila se, zo gaat dat hier. Natuurlijk probeer je zo goed mogelijk te helpen, maar de steeklakens die komen pas achteraf op het bed te liggen... Mevrouw ligt op de brancard en dan krijgt ze een laken over zich heen, armen moeten dicht bij het lichaam zodat we het laken om haar heen kunnen doen. O% bewegingsvrijheid. We zorgen dat mevrouw veilig beneden aankomt. Oef!

*Je vraagt je misschien af hoe dit komt, wel de ziekenhuizen hier zijn open. Dit wil zeggen dat de kamers gewoon op 'de straat' uitgeven. Het ziekenhuis is zo groot en er zijn verschillende gebouwen dat er dus zelfs een straat doorloopt, natuurlijk zonder druk verkeer. Maar ik wil dus zeggen dat alles open is. Het is moeilijk te beschrijven als je het niet gezien hebt maar ik zal er foto's van nemen en het zal snel duidelijk worden.

Een uur later kunnen we mevrouw terug gaan halen, het blijkt dat ze volledig verdoofd is geweest, haar kindje nog niet heeft kunnen zien en erg veel pijn heeft. Ik probeer rustig te rijden maar dit is buiten de zuster gerekend. We komen op de kamer, gordijnen toe , gelukkig is er toch een beetje privacy, en dan moeten we proberen om mevrouw zo zacht mogelijk op haar bed te krijgen. Er komt gelukkig nog een andere Belgische studente helpen. We zijn volop bezig tot ineens de zuster naar mij kijkt, naar de andere studente en terug naar mij. Ze begint te lachen, 'jij hebt blauwe ogen en jij, jij hebt blauw grijs, zo grappig!' Ik dacht deze dame ziet echt af, zou graag in haar bed gaan liggen is nog groggy en dan begint men over ogen te praten?! Ach ja.. Suriname zeker. Met veel getrek en geduw krijgen we mevrouw in haar bed. Ik heb medelijden.. Het zou een blijde gebeurtenis moeten zijn maar eigelijk ziet ze echt af.


Ik weet dat ik veel schrijf maar er is zoveel te vertellen! Tijdens het bezoekuur mogen de baby's niet drinken, dit kan alleen voor en na. Het bezoekuur is van 10u30 tot 11u30 en van 16u30 tot 17u30. Als je het als moeder ook nog in je hoofd krijgt om je baby uit de wieg te nemen en aan papa te geven of bezoek, owee!! 'Dames die baby's niet uit de wieg nemen! Ze moeten er terug in!


Temperaturen gebeurt nog met kwik, er is 1 wasbak voor 10 bedden. Douche en toilet bevinden zich op de gang. En als je geen keizersnede hebt gehad, moet je in staat zijn zelfstandig te baden. Ook blijven de moeders maar 2 dagen in het ziekenhuis als alles normaal verloopt en 4 dagen bij keizersnede.


Ik heb ook voorlichting mogen geven, eindelijk :) En dat ging echt goed! De moeders luisteren echt naar me en je hebt het gevoel dat je ze nog dingen kan bijleren. Gelukkig heb ik heel wat babysit ervaring waar ik op kan terug vallen. Het is leuk om dan echt als sociaal vpk te kunnen functioneren. Het is fijn om te weten dat de mama's kennis hebben opgedaan en bij thuiskomst verder kunnen. Toch denk ik ook, is het niet wat laat om op de hoogte te zijn over gezonde voeding tijdens de borstvoeding, afkolven,... Ach ja beter laat dan nooit..


Nog heugelijk nieuws, blijkbaar heb ik het niet in mijn nederlands verslag gezet maar vorige week was er een super lieve dame die zat te wachten op haar 8ste! kindje. Ze had al 4 jongens en 3 meisjes, ze zei me dat ze het liefst een gezond kindje had en als ze toch mocht kiezen een meisje dan zou het mooi in evenwicht zijn, want hoe dan ook het was haar laatste. Ik heb lange tijd met haar gepraat en ze vroeg of ik haar buik wilde voelen, hier heb ik geen nee op gezegd. Als vroedvrouw moet je dit echt goed kunnen, dus ik heb met veel plezier de buik gevoeld en was toch in staat om de poep van de rug te onderscheiden :). Vermits ik er maar 1 dag sta en ze die dag niet was bevallen zou ik het niet weten wat het zou worden. Maar af en toe gebeurt er een klein wonder. Ik kwam dinsdag op de afdeling wandelde door een kamer en zag mevrouw liggen, ze herkende me en straalde ze was bevallen van een flinke dochter! Ik was zo blij voor haar. Het was ook een pracht van een baby. Ik ben echt zo blij dat ik deze dame terug heb gezien.


Verder bruist het hier in de stad, ontzettend veel drukte en leven. Oh ja voetpaden zijn hier niet gekend en de automobilisten zijn dan ook slecht gezind als je op de weg wandelt maar ondertussen trekken we ons dat allemaal niet meer aan. Verkeerslichten kennen ze ook bijna niet..
De vuilzak die smijt je op de hoek van de straat in een grote 'mand' die dan reuzehard stinkt...

Ah en de bus, dat is toch ook een hele belevenis! De bussen in Suriname die rijden rondjes, je vertrekt vanuit de stad en je rijdt naar je bestemming. Je stapt af, doet wat je er moet doen en dan ga je precies terug op dezelfde plaats staan en daar stopt de bus gewoon terug en je rijdt terug naar de stad of de andere eindhalte. Er zijn bushaltes maar je kan ook gewoon op andere plekken uitstappen. Je belt, de chaffeur stopt (binnen luttele seconden) et voila! Ja soms maken ze het je echt niet moeilijk hoor.. :)

Ondertussen ben ik van al dat schrijven moe geworden, hopelijk hebben jullie de tijd om dit alles te lezen.. Als er nog vragen zijn? ;)

Veel liefs,

bosibosi!